تای بوکس
تای بوکسینگ
«موی تای» یکی از کارآمدترین هنرهای رزمی و روش دفاعی از خود است که در آن ترکیبی از فنون مشت، آرنج، بازو و پا به شکل تخصصی برای حمله و دفاع استفاده می شود. موی تای یا به بیانی دیگر «بوکس تایلندی» که در زبان انگلیسی تای بوکسینگ نامیده می شود، هنری رزمی و ملی کشور تایلند است و به عنوان بخش ضروری فرهنگ مردم تایلند از دوران کهن بر جای مانده است و قدمت آن با تاریخچه مردم «تای» آمیخته شده است.
قرن ها پیش، قبیله ای به نام «تای» از سلطنت پادشاهی تای مونگ یا تای موآنگ قبل از دوره بودا در سرزمین حاصل خیزی که در دو سمت رود «هوآنگ هو» و رود «یانگ تسه» در «سچوان» ، «هوپه» در جنوب چین قرار داشت مسکنی گزیدند که همواره برای زنده ماندن و حفظ خانواده، طایفه و... درحال جنگ بودند. در آن زمان مردم تای مورد هجوم قرار گرفتند و به سمت جنوب مهاجرت کردند که در آنجا نیز مورد حمله غیر بومیان و وحشیان قرار گرفتند و اموال خود را از دست دادند.
امید به زنده ماندن در چنین شرایطی و احساس نیاز به حفاظت از خود، قبیله را به سمتی تشویق کرد تا همراه اسلحه های موجود در آن زمان از قسمت های مختلف بدن نیز به عنوان ابزار تدافعی و تهاجمی در نبردهای تن به تن استفاده نمایند.
هنر موی تای تصادفاً به وجود نیامد، بلکه بر مبنای امید به زندگی در جنگها و غریزه وجود ملت آزاد، بنیان نهاده شد و بیش از 2000 سال هنر جنگیدن با مشت ها، پاها، زانوها و آرنجها از نسلی به نسل دیگر و توسط بینش اجداد «تای»ها گسترش یافت، و در واقع «موی تای» شرح و تعریفی است از ملتی که چیزی جز «موی تای» نمی توان بر روی آنها نام نهاد.
در دوره «سوخوتای»، پایتخت قدیم تایلند (1175-1377-سال بودایی) هنر موی تای فقط برای مردم عادی محدود نمی شد. آنها «موی تای» را نه تنها برای نبرد در جنگها بلکه به عنوان فردی که دانش و مهارت خود را بالا می برد، می آموختند. در این دوره «موی تای» به همان شکل به عنوان هنری برای پادشاه شناخته شد. عظمت و هیبت پادشاه در دانستن موی تای بود که وی را مبارزی شجاع، قوی و همچنین بوکسوری توانمند جلوه می نمود.
موی تای از سوخوتای به عنوان فعالیتی اجتماعی جزو سرگرمی ها محسوب می شد، تبدیل شد. ولی بزرگترین موج خروشانی از علاقه برای موی تای به عنوان یک ورزش قرنها پیش، یعنی زمانی که به دوره آیودها با پایتخت پیشین تایلند، معروف است، زیر نظر پادشاه نارسوان به وجود آمد. در طی این دوره، شخص پادشاه نیز موی تای را نیز تمرین می کرد و به دستور او تمامی سربازان، موی تای را به همراه تعلیمات نظامی آموزش می دیدند و از آن نیز استفاده می کردند. کم کم موی تای از ریشه خود به حرکت درآمد و تکنیکهای جدید مبارزه پدیدار شدند. تغییرات دیگری که موجب گسترش موی تای گردید توسط پادشاه دیگری از دوره آیودهایا و به نام پراکاسوآع که معروف به پادشاه ببر بود پدید آمد.
او نیز به موی تای بسیار علاقه داشت و اغلب به طور ناشناس در مبارزه و رقابتهای محلی و روستاها شرکت می کرد و با مبارزه با قهرمانان، مهارتهای خود را افزایش می داد. در طی سلطنت ایشان، مردم در صلح و آرامش زندگی می کردند. این پادشاه ارتش را وادار کرد تا آموزش موی تای، رسماً جزو تعلیمات نظامی باشد. در این زمان علاقه به موی تای به اوج خود رسید و به سرگرمی مردم، ارتش و همچنین پادشاه تبدیل گشت. منابع تاریخی نشان می دهد که مردم از تمامی قشرها برای یادگیری آن گردهم می آمدند. ثروتمند، فقیر، پیر، جوان همه خواستار موی تای شدند و در هر روستا مسابقاتی را برپا می کردند و برای قهرمان، جایزه تعیین می نمودند. این مسابقات مایه افتخار مردم بود و هر دور از مسابقه را شرط بندی می کردند. هم اکنون نیز در تایلند این رسوم ادامه دارد.
برگزاری مسابقات مهم در زمان پادشاهی راما، جزو دستورات سلطنتی گردید و به قهرمانان از سوی پادشاه، عنواین نظامی اعطا می شد. هم اکنون نیز مسابقات مهم با حضور اعضای خانواده سلطنتی افتتاح می گردد. به هر حال، دوره پادشاهی راما، آغاز دوره طلایی دیگری برای موی تای بود. او مبارزان قوی را برای برگزاری مسابقات بزرگ، گرد خود می آورد. در گذشته، مسابقات همانند امروز، داخل رینگ برگزار نمی شد، بلکه هر جایی که قابل دسترس بود، مانند یک محوطه یا یک زمین صاف از یک روستا انجام می گردید. از زمان رامای پنجم، تای بوکسورها در محوطه ای که اطراف آن را با طناب محصور کرده بودند، قرار می گرفت و با دستهای برهنه، مبارزه می کردند. قضاوت نیز فقط با یک داور وسط صورت می گرفت. رفته رفته رینگ مناسبی از جنس چوب ساخته شد و زمان مسابقه با ساعت اندازه گیری گردید. قبل از این دوره مکان مناسب و استاندارد برای مسابقه نداشته، برای اندازه گیری زمان مسابقه یک پوست نارگیل را سوراخ می کردند، روی آب به صورت شناور قرار می دادند، وقتی نارگیل درون آب غرق می شد با یک طبل پایان مسابقه را اعلام می-کردند.
مردم و پادشاهان، نقش بسیار مهمی در تبدیل این هنر رزمی به ورزش داشته اند. یکی از اولین قدم هایی که در شکل گیری این ورزش برداشته شد، توسط یک تایگر کینگ (پادشاه ببر) بود او نه تنها در فنون و تاکتیک های مبارزه، تحول ایجاد کرد بلکه تجهیزات آنرا نیز بهبود بخشید، بر اساس دستور او دستها و ساعدها با نواری که از موی اسب ساخته می شد، پوشیده می گردید تا اولاً ، از دستهای مبارزه گر حفاظت کند. ثانیاً ضربات کاری تری به حریفان وارد نماید. بعدها این ابزار با طنابهای کنفی و نوارهای کتان جایگزین گردید. نقل شده است در مبارزات ویژه با توافق طرفین، از خورده شیشه که با چسب به پوشش طنابهای کنفی و مشتهای مبارزین می چسبید، استفاده می شد. در طی زمان تغییرات در این ورزش، نه تنها به قوانین مبارزه ای اعمال گردید بلکه به تجهیزات و وسایل آن نیز کشیده شد.
یک سری از تغییرات اساسی بودند. ضربه پا یا زانو به ناحیه بیضه مبارز، تا سال 1930 کاملاً قانونی بود و مبارزان برای محافظت این قسمت، از پوست درخت و قشرهای سخت دریایی که با یک تکه پارچه مابین پاها و دور کمر بسته می شد، استفاده می کردند. بعدها با سفر یک تای بوکسور به کشور مالزی، نوع رایج این حفاظ که در مسابقات بوکس استفاده می شد، رایج شد و جایگزین سنتی آن گردید. در سال 1930 تغییرات عمده ای در این ورزش به وجود آمد و آن کدبندی شدن و قوانین امروزی بود که برای این ورزش تعریف شد، نوارهای طنابی از دور دستها حذف گردید و به جای آن از دستکش بوکس استفاده شد. همزمان با ارائه دستکش، نوآوری های دیگری مانند تقسیم-بندی اوزان یک مبارزه گر با حریف خود با هر وزن و اندازه مسابقه می دادند، اما در قوانین جدید به جای آن که یک نفر، قهرمان کلی شود برای هر وزن یک قهرمان در نظر گرفته شد.
استادیومهای موی تای به جای محوطه های مبارزه و رینگهای موقتی، در دوران حکومت رامای هفتم، قبل از جنگ جهانی دوم تأسیس گردید. از آن دوران تا کنون، بوکسورهای کشورهای دور و نزدیک از اقصی نقاط جهان نیز در این مسابقات شرکت کرده، اعتبار و شهرتی را به خود اختصاص دادند. این مسابقات امروزه در بانکوک در استادیوم های مهمی، چون راجادمرن و لودمپینی همچنان ادامه دارد. تبلیغات جهانی برای موی تای از سال 1973 با چاپ تمبرهایی حاوی تصاویر موی تای آغاز گردید و این سری از تمبرها در آن سالها به عنوان پرفروش ترین تمبرهایی بود که در رقابت بین المللی نامه نگاری شناخته شد. هنر رزمی موی تای در دوره قبل از آیودهایا «سبک چای یوت» روش مبارزه چند وجهی نامیده می شد. از آن زمان که کشور سیام نام خود را به تایلند تغییر داد، این ورزش هم موی تای نامیده شد. موی تای از زمان پیدایش تا کنون تغییرات بسیاری را به خود دیده است. تا چندی پیش یک مهارت کامل در نبرد نزدیک به حساب می آمد ولی حالا یک ورزش محسوب می شود، اما در اصل مجموعه ای است از سنت های قدیمی که یک روح اصیل در مبارزات آن آمیخته است. موی تای مبارزه ای است با شیوه سنتی در دنیای مدرن.
ارزش و منزلت موی تای
ورزش موی تای عامل موثری در رشد و پرورش فضائل اخلاقی هنرجویان می باشد. علاوه بر این،انجام تمرینات و پیروی از مقررات آن اراده و انگیزه هنرجو را تقویت نموده و بر قدرت بدنی و شکیبایی او می افزاید. تای بوکسوری که به خوبی آموزش دیده باشد قادر خواهد بود که خشم و عصبانیت خویش را که از عناصر نا مطلوبی است و اسباب شکست را فراهم می آورد ،کنترل نماید.
ارزش های هنر موی تای را از سه جهت می توان مورد بررسی قرار داد.
الف- تقویت قوای جسمانی
در زندگی،هرفرد،باید از فکر و روانی سالم و بدنی خوب و تندرست بهرمند باشد به همین منظور هر عضو از بدن باید تمرین مناسبی را پشت سر بگذارد.داشتن یک بدن سالم و بی نقص از عناصر مهم موفقیت در آموزش تای بوکسینگ به شمار می رود.
این ورزش مقاومت بدن شما را افزایش می دهد و به آن شکلی مناسب می بخشد به گونه ای که می توانید در مقابل حریف با هر سلاحی که باشد،از خود دفاع کنید.انجام مداوم این ورزش آستانه درد را بسیار بالا می برد و سطوح مختلف آموزش های این ورزش از جمله حرکات ،ضربه ها و تاکتیک ها می تواند پاسخ گوی انواع و ضعیت ها مانند حمله،دفاع و گریز باشد،ضمنا مانورهای مداوم، سرعت و چالاکی تای بوکسور را بالا برده، او را از طوفان حملات حریف در امان نگه خواهد داشت.با این ورزش عضلات و فکر شما،هماهنگی لازم را کسب می کند و از آن جا که لازمه این ورزش حرکت و فعالیت اعضای بدن است،ورزشکار موی تای بسیار سالم و قوی خواهد شد.
ب- پرورش توامندی های ذهنی
ورزش موی تای در ایجاد انگیزه،عزم راسخ و خود اتکای نقش بسزایی دارد.تای بوکسینگ مبارزه ای تنگاتنگ و رودرو می باشد و در وقع تلاشی هست که هر یک از حریفان برای غلبه بر دیگری به کار می بندد. قهرمان تای بوکسینگ دارای جسارت و انگیزه ی فراوان است.
در موی تای ،تمرین نظم ار اهمیت زیادی برخوردار هست چرا که بدن با تمرین پیوسته و منظم دیرتر خسته می شود.چنان چه شما عزمی راسخ و قوای بدنی کافی نداشته باشید زودتر توان خودرا از دست می دهید.به دلیل ارتباط مستقیم اندیشه و موی تای شما باید خودرا به اندیشیدن و تفکر عادت دهید و سطح هوشیاری و خود آگاهی خود را بالا ببرید. تا با موقیت بتوانید انواع مانور ها را با یک تفکر و تصمیم آنی به اجرا بگذارید. برای که به یک تای بوکسور برجسته و ماهر تبدیل شوید،باید خود اتکایی و قابلیت اخذ تصمیم های سرنوشت ساز را در خود ایجاد و تثبیت نمایید.
تای بوکسینگ سرشار از تاکتیک ها و فنون غیر قابل پیش بینی و اغفال کننده است. برای رسیدن به موفقیت در این ورزش، باید به طور مرتب در تمرین ها شرکت نمود.یک تای بو کسور باید در هنگام مبارزه بسیار جدی بوده و از تمرکز کافی برخوردار باشد و در طی مبارزه و پایان آن،هردو حریف باید روح ورزشکاری و گذشت را از خودنشان دهند.
ج- اعتلای ارزش های اجتماعی
از سوی دیگر این ورزش در خدمت و ارزش های اجتماعی است. هنر موی تای به ورزشکار می آموزد که از مربی، داوران و مقررات ورزشی فرمانبرداری کرده، آنها را محترم شمارد.این رفتار به خود اتکایی،درستکاری،رعایت عدالت و تقویت روحیه ورزشکاری خواهد انجامید. این حقیقت که ورزشکار در زندگی واقعی خود همراه با مهر وفروتنی،احترام به حقوق وسنن اجتماعی و رعایت اصول اخلاقی زندگی می کند در واقع بازتاب خوبی است از اخلاقی که توسط استاد و مربی او پی ریزی شود.
نای خانوم توم ( اسطوره موی تای )
ورزشی به قدمت موی تای افسانه های فراوان دارد.حتی شروع و آغاز موی تای در افسانه ها از بین رفته هست. بسیاری از افسانه های موی تای بر واقعیت استوار است.و تماس آنها حاکی از وجود اهمیتی است که مردم تایلند بر موی تای قائل بودند.
در گذشته های دور مبارزاتی از برمه با فیل به تایلند می آمدند تا با قهرمانان تایلندی پیکار کنند. دو مبارز به سادگی،بازو به بازو در یک محوطه،بدون داشتن راند،وقت نگهدار و ابداعات کنونی باهم نبرد میکردند. با زانو های برهنه آنقدر میجنگیدند تا یکی از آنها از پای درآید. جنگی قدیمی که مبارزان می بایست تابع آن باشند.سپس فیل ها مبارزان پیروز یا شکست خورده را به برمه باز می گرداندند. در چنین رویداد هایی بود که افسانه ها در ورزشی افسانه ای به وجود آمد. اما بعدها موی تای هنر مبارز جنگجویان ماهر خود را به افسانه ها سپرد وصحنه های افسانه ای همانند "نای خانوم توم" را به قهرمانان پیشنهاد کرد.
نای خانوم توم نامی است که حتی یک کودک تایلندی آن را می شناسد و یا حداقل کسانی که در نوشتن کتاب های ورزشی ونشر آن ها دستی دارند اون را می شناسند. او اسطوره ورزش ملی تایلند است. در سال 1767 آیوتایا پایتخت پیشین تایلند شهری با عظمت که به شکست ناپذیری مشهور بود سرانجام با هجوم ارتش برمه مورد تاخت و تاز قرار گرفت و با کشته شدن بسیاری شهر به خاکستر تبدیل شد و بسیاری از ساکنین شهر از جمله نای خانوم توم به اسارت برده شد ، هفت سال بعد یعنی در سال 1774 مانگرا پادشاه برمه معبد تاریخی شهر یا گون را که در زلزله سال 1768 آسب دیده بود موفق شد طی شش سال آن را مرمت و باز سازی کرده و ارتفاع نوک آن را صد متر برساند و از این بابت بسیار خوشحال و به همین خاطر و پیروزی های بدست آمده دستور داد به مدت هفت شبانه روز جشن بزرگی برپا گردد.
در این گونه جشن ها،سرگرمی،بازی و ورزش های بسیاری اجرا و مورد توجه قرار می گرفت از جمله مبارزه آزاد. برمه ای ها ،هنر رزمی مخصوص به خود داشتند اما نه مثل موی تای نام آن پارما بود.
پارما به شدت بر روی ضربات مشت به عنوان بهترین اسلحه تکیه می کرد در حالی که تای بوکسرها به خاطر مهارت هایشان در استفاده از آرنج ، زانو و پاها به خوبی استفاده از مشت ها مشهور بودند. صحنه مبارزه در آن زمان با نبردهای امروزی خیلی تفاوت داشت. نه راند، نه وقت نگهدار ،و نه دستکش ، هیچ کدام نبود. به جای دستکش ها ، دست ها را با طناب کنفی باند پیچی می کردند. محافظ های بیضه بسیار ساده وابتدایی بود، در صورتی که ضربه به بیضه کاملا قانونی بود. تا پایان مسابقه ، زانو ها به صورت برهنه بودند.در این مسابقات در محوطه ای باز در برمه برگزار می شد.
تفاوت های جزئی بین دو سبک مبارزه وجود داشت. بوکسرهای برمه ای،لباس های سنتی سارونگ می پوشیدند و اغلب به صورت آهسته حرکت می کردند، دور حریف آنقدر می جرخیدند تا راه نفوذ پیدا کنند بیشتر بر مشت های خود تکیه می کردند و کمتر از پا ، آرنج و زانوها استفاده می کردند.از طرف دیگر، تای بوکسرها با لباس های پانونگ می جنگیدند.حالتی از لنگ سنتی را می پوشیدند و یگ گره در پشت آن می زدند.
نظرات شما عزیزان:
آمار
وب سایت: